´Ons kind is een schoolkind. Het is zover. Na 3,5 jaar kleuterschool – regulier, want dat hebben ze hier in Duitsland nog, reguliere kleuterscholen - begint op dinsdag 12 september ons eerste gezamenlijke schooljaar. Onze zoon Nik gaat naar de eerste klas. Vier jaar zullen we hier, als alles goed gaat, op deze buurtschool samen doorbrengen. Hij in de schoolbankjes en wij als ouders, vanaf de zijlijn.
Het was nogal een zoektocht, welke school de juiste was. Je hebt hier in München de keuze tussen regulier of iets anders. Bij regulier kun je niet kiezen, dan krijg je de buurtschool. Dat hebben ze hier wel goed geregeld, vind ik. Elke reguliere basisschool heeft ongeveer hetzelfde niveau en dus ga je daarheen waar je het dichtste bij woont. Dat is van staatswegen ingedeeld.
Een geloof in gezellig dichtbij school wonen en dus bekende gezichten uit de buurt tegenkomen, zit hier ook achter. Ik vind dat een sympathieke gedachte. Je moet daar in Nederland niet mee aankomen natuurlijk, daar is de vrijheid van onderwijs even heilig als in Duitsland het recht op heel hard scheuren op de snelweg. (Grappig overigens om te zien wat in welk land voor mensen belangrijk is om vrije keuze in te hebben. Wat zegt dat over een land? Maar dat is een ander onderwerp. In Amerika is dat dus het dragen van een wapen!)
Als je niet naar de reguliere buurtschool wilt, dan kun je naar het speciale onderwijs zoals vrijeschool, montessori of scholen van bepaalde geloofsstromingen. Ik was echt van plan mij zeer consciëntieus in alle scholen te gaan verdiepen, alle open dagen af te lopen, maar toen kwam dat er toch niet zo van. Life happened. Ik heb zelf op de vrijeschool gezeten, maar in Nederland en dat is toch weer anders dan in Duitsland. Ik ben er geweest hier, op de vrijeschool in centrum München, maar het is ons te wit, te rijk, te elitair. Niet een school waar wij ons thuisvoelen, ondanks de zo vertrouwde verhalen en afbeeldingen. Nee, wij kozen voor in de buurt en regulier.
En zo zat ik dus vanavond op een te klein stoeltje, waar je al gauw nogal ongemakkelijk van heen en weer gaat schuiven, naar een ouderwets schoolbord te kijken. Het raam stond open, een wind blies zomergeuren naar binnen. De juf, die onze zoon het komende jaar krijgt, legde uit wat we als ouders aan schriften en stiften en pennen en mapjes en krijtjes moeten verzorgen. Ik vond haar vertrouwen inboezemen, een echte juf. Hoe ze praatte over kinderen, daaruit hoorde ik dat ze van kinderen houdt en het leuk vindt met ze samen te zijn en dat is voor mij het belangrijkste. Want lesgeven, nou ja, dat merken we het komende schooljaar dan wel. In elk geval worden de juffies hier heel gedegen opgeleid. Jarenlang! Aan kennis zal het niet liggen, maar dat gevoel, dat is er of het is er niet. En het sympathieke idee van bekende gezichten klopt, dat heb ik vanavond ervaren, de een na de ander knikt me toe, bekend van de speeltuinen hier om de hoek.
Ik zat daar op dat stoeltje en had een brok in mijn keel. Naar school! Hoe leuk is dat. Ik geloof, dat ik opgewondener ben dan onze zoon. Het aftellen is begonnen.
.
Het was nogal een zoektocht, welke school de juiste was. Je hebt hier in München de keuze tussen regulier of iets anders. Bij regulier kun je niet kiezen, dan krijg je de buurtschool. Dat hebben ze hier wel goed geregeld, vind ik. Elke reguliere basisschool heeft ongeveer hetzelfde niveau en dus ga je daarheen waar je het dichtste bij woont. Dat is van staatswegen ingedeeld.
Een geloof in gezellig dichtbij school wonen en dus bekende gezichten uit de buurt tegenkomen, zit hier ook achter. Ik vind dat een sympathieke gedachte. Je moet daar in Nederland niet mee aankomen natuurlijk, daar is de vrijheid van onderwijs even heilig als in Duitsland het recht op heel hard scheuren op de snelweg. (Grappig overigens om te zien wat in welk land voor mensen belangrijk is om vrije keuze in te hebben. Wat zegt dat over een land? Maar dat is een ander onderwerp. In Amerika is dat dus het dragen van een wapen!)
Als je niet naar de reguliere buurtschool wilt, dan kun je naar het speciale onderwijs zoals vrijeschool, montessori of scholen van bepaalde geloofsstromingen. Ik was echt van plan mij zeer consciëntieus in alle scholen te gaan verdiepen, alle open dagen af te lopen, maar toen kwam dat er toch niet zo van. Life happened. Ik heb zelf op de vrijeschool gezeten, maar in Nederland en dat is toch weer anders dan in Duitsland. Ik ben er geweest hier, op de vrijeschool in centrum München, maar het is ons te wit, te rijk, te elitair. Niet een school waar wij ons thuisvoelen, ondanks de zo vertrouwde verhalen en afbeeldingen. Nee, wij kozen voor in de buurt en regulier.
En zo zat ik dus vanavond op een te klein stoeltje, waar je al gauw nogal ongemakkelijk van heen en weer gaat schuiven, naar een ouderwets schoolbord te kijken. Het raam stond open, een wind blies zomergeuren naar binnen. De juf, die onze zoon het komende jaar krijgt, legde uit wat we als ouders aan schriften en stiften en pennen en mapjes en krijtjes moeten verzorgen. Ik vond haar vertrouwen inboezemen, een echte juf. Hoe ze praatte over kinderen, daaruit hoorde ik dat ze van kinderen houdt en het leuk vindt met ze samen te zijn en dat is voor mij het belangrijkste. Want lesgeven, nou ja, dat merken we het komende schooljaar dan wel. In elk geval worden de juffies hier heel gedegen opgeleid. Jarenlang! Aan kennis zal het niet liggen, maar dat gevoel, dat is er of het is er niet. En het sympathieke idee van bekende gezichten klopt, dat heb ik vanavond ervaren, de een na de ander knikt me toe, bekend van de speeltuinen hier om de hoek.
Ik zat daar op dat stoeltje en had een brok in mijn keel. Naar school! Hoe leuk is dat. Ik geloof, dat ik opgewondener ben dan onze zoon. Het aftellen is begonnen.
.
RSS Feed
