´Ons kind is een schoolkind. Het is zover. Na 3,5 jaar kleuterschool – regulier, want dat hebben ze hier in Duitsland nog, reguliere kleuterscholen -  begint op dinsdag 12 september ons eerste gezamenlijke schooljaar. Onze zoon Nik gaat naar de eerste klas. Vier jaar zullen we hier, als alles goed gaat, op deze buurtschool samen doorbrengen. Hij in de schoolbankjes en wij als ouders, vanaf de zijlijn.

Het was nogal een zoektocht, welke school de juiste was. Je hebt hier in München de keuze tussen regulier of iets anders. Bij regulier kun je niet kiezen, dan krijg je de buurtschool. Dat hebben ze hier wel goed geregeld, vind ik. Elke reguliere basisschool heeft ongeveer hetzelfde niveau en dus ga je daarheen waar je het dichtste bij woont. Dat is van staatswegen ingedeeld.
Een geloof in gezellig dichtbij school wonen en dus bekende gezichten uit de buurt tegenkomen, zit hier ook achter. Ik vind dat een sympathieke gedachte. Je moet daar in Nederland niet mee aankomen natuurlijk, daar is de vrijheid van onderwijs even heilig als in Duitsland het recht op heel hard scheuren op de snelweg. (Grappig overigens om te zien wat in welk land voor mensen belangrijk is om vrije keuze in te hebben. Wat zegt dat over een land? Maar dat is een ander onderwerp. In Amerika is dat dus het dragen van een wapen!)

Als je niet naar de reguliere buurtschool wilt, dan kun je naar het speciale onderwijs zoals vrijeschool, montessori of scholen van bepaalde geloofsstromingen. Ik was echt van plan mij zeer consciëntieus in alle scholen te gaan verdiepen, alle open dagen af te lopen, maar toen kwam dat er toch niet zo van. Life happened. Ik heb zelf op de vrijeschool gezeten, maar in Nederland en dat is toch weer anders dan in Duitsland. Ik ben er geweest hier, op de vrijeschool in centrum München, maar het is ons te wit, te rijk, te elitair. Niet een school waar wij ons thuisvoelen, ondanks de zo vertrouwde verhalen en afbeeldingen. Nee, wij kozen voor in de buurt en regulier.

En zo zat ik dus vanavond op een te klein stoeltje, waar je al gauw nogal ongemakkelijk van heen en weer gaat schuiven, naar een ouderwets schoolbord te kijken. Het raam stond open, een wind blies zomergeuren naar binnen. De juf, die onze zoon het komende jaar krijgt, legde uit wat we als ouders aan schriften en stiften en pennen en mapjes en krijtjes moeten verzorgen. Ik vond haar vertrouwen inboezemen, een echte juf. Hoe ze praatte over kinderen, daaruit hoorde ik dat ze van kinderen houdt en het leuk vindt met ze samen te zijn en dat is voor mij het belangrijkste. Want lesgeven, nou ja, dat merken we het komende schooljaar dan wel. In elk geval worden de juffies hier heel gedegen opgeleid. Jarenlang! Aan kennis zal het niet liggen, maar dat gevoel, dat is er of het is er niet. En het sympathieke idee van bekende gezichten klopt, dat heb ik vanavond ervaren, de een na de ander knikt me toe, bekend van de speeltuinen hier om de hoek.

Ik zat daar op dat stoeltje en had een brok in mijn keel. Naar school! Hoe leuk is dat. Ik geloof, dat ik opgewondener ben dan onze zoon. Het aftellen is begonnen.
.

Vraagt mijn zoon mij later: ´Mamma, wat heb jij gedaan om ze te helpen, al die mensen, die toen op de vlucht waren?´? Ik weet het niet. Ik weet niet hoe de huidige weken en maanden vol van ongelofelijke mensen-verhuizingen door onze landen over enige jaren in historisch perspectief zullen worden gezien. Maar na vandaag kan ik hem in elk geval antwoorden: ´Lieve schat, ik mocht destijds een engel zijn, heel eventjes maar. Ik hoop dat ik mensen zo heb geholpen, al is het maar een heel klein beetje.´

Initiatief
In mijn woonplaats München, de prachtige hoofdstad van het Duitse Beieren, is er veel te doen over de vluchtelingen. Ik lees de berichten in de krant, op internet, via facebook. Toen aan het einde van de zomer de eerste vluchtelingenstromen op gang kwamen, was ik diep onder de indruk van de hulp die uit de inwoners van München kwam. Zovelen kwamen naar het centraal station en brachten eten, drinken, dekens. Zoveel, dat de politie ze op een gegeven moment weer moest wegsturen, er was genoeg. In een wereld, waar cynisme hoogtij viert en steeds weer rechtsradicale geluiden op lijken te vlammen, deed deze beweging, dit gebaar me zo goed.  Het gaf me hoop, ondanks alles.
Sinds die tijd zie ik overal kleine en grotere initiatieven ontstaan, die op hun manier de vluchtelingen helpen, maar overal is het in elk geval onderwerp van gesprek. En eigenlijk overal waar ik kom, is de toon verbindend, hulpsbereid. Via facebook heb ik toegang tot een groep, die veel initatieven bundelt, zodat je een overzicht hebt, waar je zou kunnen helpen, als je tijd hebt. Geweldig hoe de sociale media hierbij een verbindende rol spelen. Er wordt elke dag een lijst gepubliceerd wat er waar in vluchtelingenopvangcentra nodig is, van kleding, tot eten, tot vrijwilligers. Met Doodle-lijsten kun je je aanmelden wanneer jij kunt. Daarnaast worden er mutsjes genaaid, bijna honderd al, op de vrijdagochtenden, om kleine hoofdjes in elk geval warm te houden op lange tochten. Er was vorige week een gigantische ´cake-sale´, waar bijna 1.500 euro werd opgehaald. Daarmee zal weer een konvooi naar de Kroatische grens worden gefinancierd.

ZOB
Ik heb weinig tijd om concreet te helpen, merk ik, naast baan, gezin, huishouden en een sociaal leven. Geld overmaken gaat natuurlijk altijd, maar ik wilde zo graag ook iets doen. Al was het maar, om het reeel te maken, deze stromen mensen, die schijnbaar op dit moment door onze wereld trekken. Ik woon op een steenworp van het centraal station in München, maar merk hier in de wijk niets van het hele drama, dat zich daar afspeelt. Dus vandaag, toen ik even tijd had, pakte ik de winterjassen, die hier nog ongebruikt lagen, in een tas en stapte op de fiets naar het station. Want daar vind je de engelen, de ZOB-engelen. Het ZOB (Zentrale Omnibusbahhof) is de plek waar de bussen voor de langere afstanden vertrekken. De ZOB-engelen zijn een groepje vrijwilligers, dat elke avond de mensen, die hier langs trekken van het ene naar het andere punt ver weg, iets toestoppen. Een warme kop soep, koffie of een broodje of een stuk chocolade uit een van deze witte containers. Voor de busreis zijn er kinderzitjes, voor koude kindervoeten warme schoenen. Ik had erover gelezen, het zou er behoorlijk deprimerend zijn en vandaag stond er een oproep wie er kwam helpen. Dus daar ben ik heen gegaan.
Het was er deprimerend: donker, koud, tochtig, zo vlak naast het spoor. En al die mensen, die niets hebben en die ook niet weten of ze ooit weer wel iets zullen hebben. Maar het was ook dankbaar, om op deze bijzondere plek vandaag een korte tijd een helpende hand te geven. Als engel te mogen helpen.
​

Ik ben een ´landverhuizer´, een poetische titel, die mijn vriendin en biografiecoach Ineke van der Duyn Schouten (inekevanderduyn.nl) eens gebruikte en ik een prachtige beschrijving vond van hoe ik me voel. Mijn wieg stond in Zeist, aan de rand van de Veluwse bossen, aan de rand van de Gooise matras (dat hoor je nog altijd aan mijn accent). Al vroeg trok ik weg, richting de grote stad, al keerde ik altijd terug naar de bossen. Den Haag, Rotterdam, Zwolle, Utrecht, Amsterdam en toen de grote sprong in het diepe, onbekende: München. De liefde verleidde me over de grens. Ik zie me nog zitten, met mijn lief in ons busje met aanhanger, vol met mijn lieve eigen huisraad. Op dat moment, in dat busje, zweefde ik tussen die hoge duikplank en het veilige water eronder; het benam mij de adem. 
Tot ik onderdook, in het nieuwe en onbekende water. En nu voel ik me hier in Duitsland bijna meer thuis dan in Nederland, ik ken de straten en parken hier beter, weet waar je moet zijn als je schoenveters of wijn wilt kopen (bij de drogist namelijk!) en ik zoek soms in een gesprek naar een Nederlandse woord. Het Duits ligt nu voor op de tong. Maar in hart en nieren blijf ik Hollander, een Hollandse meid in München. Daarover wil ik schrijven in dit blog. Ik weet niet zo goed hoe je dat doet; bloggen, maar misschien is dat juist de lol ervan. Je kunt het zo doen als je wilt, spelenderwijs. 
Als start van mijn blog - die ik maandelijks wil aanvullen met een nieuwe bijdrage en als het lukt vaker - een Duitse blog-bijdrage van mijn hand over wat je met kinderen in München kunt doen, zonder dat het je teveel kost.

 

(Auch auf: www.freileben.net)


München: Spielen in der Stadt

Kann man in München, der teuerste Stadt Deutschlands, überhaupt etwas mit Kindern unternehmen, das nichts kostet? Ja, tausend Mal Ja! Es gibt in München, auch bekannt als „nördlichste Stadt Italiens“, ein überraschend großes Angebot von Dingen, die man mit Kindern kostenlos oder für wenig Geld machen kann. Ich nehme euch mit auf einen Rundgang durch die Stadt.

 Hester Anschütz

Als gebürtige Holländerin wohne ich seit über sieben Jahren in München, mit meinem Mann, seiner Tochter (21 Jahre) und unserem Sohn (4 Jahre). In den vergangenen Jahren habe ich nach und nach die schönsten Flecken unserer Stadt kennen gelernt. Seit unser Sohn geboren wurde, kamen viele kinderfreundliche Plätze dazu. Man geht halt nicht auf Spielplätze wenn man selbst keine Kinder hat.

Für uns ist die beste Wahl an heißen Sommertagen der alte nördliche Friedhof, bei uns um die Ecke. Eine Oase von Ruhe und Grün, inmitten der Stadt und dem Verkehr. Hier kann man sogar Picknick machen, aber wir besuchen meist den großen, zur Tengstrasse hin gelegenen Spielplatz. Dort gibt es für jedes Alter etwas zu tun. Leider ist die Wasserpumpe dieses Jahr kaputt und noch immer nicht repariert worden. Für Wasserspiele wandern wir daher ein bisschen weiter, zum Königsplatz. Dort liegt, etwas versteckt zwischen Gebüsch, neben der Glyptothek, ein schöner Spielplatz mit toller Pumpe und Wasserlandschaft. Dort sollte man allerdings besser vormittags hin, weil er nachmittags voll in der Sonne liegt. Wer ein Fahrrad hat, kann auch zum Bayernpark gehen; auch dort gibt es Wasser und ein riesiges Piratenschiff, worauf man klettern kann und womit ich mit meinem Sohn schon viele weite Reise unternommen habe. Dies sind nur ein paar Beispiele für die zahllosen Spielplätze, die diese Stadt bietet (www.muenchen.de/freizeit/spielplaetze.html).

Surferwellen
Wer genug hat von Spielplätzen muss zum Englischen Garten, dem größten, mitten in der Stadt gelegenen Park Münchens. Auch hier hat man zwar verschiedene Spielplätze, aber man kann einfach daran vorbei radeln und im Kleinhesseloher See Enten und Gänse füttern. Wer mit dem Fahrrad unterwegs ist (auch zu mieten bei zu Beispiel www.bahn.de/p/view/service/fahrrad/call_a_bike.shtml) kann die vielen Menschen hinter sich lassen, und den ruhigen Teil des Gartens, nördlich vom mittleren Ring, besuchen. In der Nähe des Flusses Isar, mit einer Picknickdecke und einem Picknick dabei, haben wir schon viele schöne Nachmittage verbracht. Und ab und zu fahren wir auch bei den Surfern vorbei und schauen mit offenem Mund, wie sie sich auf die Wellen des Eisbachs wagen (http://www.muenchen.de/freizeit/sport/surfen.html).

In München gibt es noch viele andere Parks, wie den Leopoldpark und Luitpoldpark im Norden, den Westpark im Süden und den Olympiapark im Westen. Und wenn man Glück hat, landet man am Wochenende in einem Park wo sich gerade die „Spiellandschaft“ der Stadt niedergelassen hat (http://spiellandschaft.de). Wir waren bei der Eröffnung der Spielsaison Anfang Mai im Hirschgarten, und das war einfach überwältigend, mit einer großen Zahl von Spielmöglichkeiten, von einer Hüpfburg bis zu Brettspielen wie Jakkolo, alles kostenlos. Unglaublich toll. So was habe ich in Holland noch nie gesehen. Wir spielen also hier in München als Holländer mittlerweile sehr gerne mit!

 
Und es gibt noch vieles mehr:
# Picknicken an der Isar kann man wunderbar auch weiter im Süden, auf dem Flaucher, einem Abschnitt der Isar.


# Die Beerencafes (www.hofreiter.de) sind mit Kindern super, aber ohne Auto manchmal was schwierig zu erreichen. Kostenlos, aber man darf kein eigenes Essen oder Trinken mitbringen. Das in Lochhausen hat einen kleinen Bach.

# Um Tiere zu erleben muss man nicht unbedingt zum Zoo, sondern kann die kostenlose Kind- und Jugendfarm besuchen (http://www.jugendfarm-muenchen.de) oder im Sommer die Schafe im Englischen Garten (http://www.muenchen.de/veranstaltungen/event/12051.html).


# Zum Klettern muss man nicht zur Boulderwelt, denn der Globbetrotter-Laden am Isartorplatz hat auch eine Kletterwand für Kinder www.globetrotter.de/wir/presse/pressefotos-and-presseinfo/standorte/filiale-muenchen. Da sind auch oft am Samstag kostenlose Bastelkurse für Kinder. Oder man geht zu Pflanzen-Kölle, nicht zum Pflanzen kaufen, aber zum Klettern! https://www.pflanzen-koelle.de/standorte/unterhaching/klettergarten/


# Ein Besuch in der Allianz-Arena kann ziemlich was kosten, aber nicht wenn du mit den Kleinen das Legozimmer besuchst! Es ist nämlich kostenlos, mit viel Lego und – noch einem Klettergerüst. www.allianz-arena.de/de/aktuell/news-archiv/15339.php.


# Im Sommer gibt es verschiedene Festivals, bei denen auch Kinder Spaß haben können, wie das Tollwood (www.tollwood.de) oder die Auer Dult (www.auerdult.de).

-# Kostenlose Museen gibt es auch (www.muenchen.de/sehenswuerdigkeiten/museen/museen-kostenlos.html), und die staatlichen Museen, wie die weltberühmten Pinakotheken, besucht man am Sonntag für nur 1 €.

# Die BMW-Welt, sicher für regnerische Tage. Es macht nicht nur die Kinder spaß einen neuen BMW-Motorrad auszuprobieren: www.bmw-welt.com/de/.

# Das Lilalu Sommer-Familienprogramm ´Umsonst & Draußen´ im Olympiapark (lilalu.org) muss man mal erlebt haben, alles kostenlos. Dieses Jahr von den 3. August bis zum 6. September.